Dün 15 Temmuz darbe kalkışmasının 7. Yıldönümüydü.
Tüm yurtta meydanlarda resmi törenler düzenlendi, resmi makamlar nutuklar attılar.
Ben ise ilk iki yıldan sonra bu törenlere katılmama ve katılım sağlamama kararım gerekçesiyle bu törenlere katılım sağlamıyorum.
Nedenini sanıyorum biliyorsunuzdur.
Daha önce yazılarımda belirtmiştim.
Bu törenlerde şahit olduğum en önemli olay kurulan protokol platformlarına ne kadar 15 Temmuz kaçağı varsa kuruluyorlar, o meşum gecede görünmeyen, bulunduğu tatili kesmeyen, uzandığı şezlonglardan kalkmayan, veya sonuç belli oluncaya kadar bir köşede sessiz ve sakin saklanan ne kadar etkili ve yetkili kişiler varsa nutuk atma sırası kendilerine geldiğinde büyük bir gururla oturdukları protokol koltuklarından kalkıp kürsüye nutuk atmaya koşuyorlardı.
Asıl 15 Temmuz kahramanları olan halk ise protokol koltuklarının önünde ellerinde bayraklarla ayakta bekliyor, kürsüden atılan ama atanın bile içini dolduramadığı boş nutukları dinlemek zorunda kalıyordu.
Protokol koltuğunda oturanları teker, teker inceliyordum.
“İşte bu 15 Temmuz kalkışmasından 3 gün sonra göründü, bir diğeri gece yarısı artık darbe başarısızlığı ortaya çıktıktan sonra kendisi ortaya çıktı, öbürü yıllarca FETÖ ile al takke ver külah ilişkisi içerisinde yükseldi o makamı kaptı” diye düşünüyordum.
Peki, gecenin 23’ünde her şeyi göze alarak caddelere çıkan, meydanları dolduranlar, yıllardır biriktirip bir araba sahibi olup o arabasını askeri kışlanın kapısına kilitleyip gidenler, mevcut kamyonunu, tırını havaalanı apronuna herhangi bir kötü niyetli uçak kalkmasın diye bırakıp havaalanını işlevsiz bırakanlar neredeydi?
Onların çoğu benim gibi mevcut manzarayı görüp meydanlardan çekilmişler, kalanlar da kendilerine reva görülene razı olup meydanlara gelmişlerdi.
Tabi birde meydanlara gelip kendini orada göstermek isteyen bazı riyakarları da söylemeden edemeyeceğim. O gece hızla yakıt istasyonlarındaki kuyruklara gidip arabasına yakıt dolduranlar, ATM’lere koşup para çekmeye çalışanlar, marketlerden gıda stoğu yapmaya çalışanlarda kısmen meydanlara geliyorlardı. Kendilerinin en hızlı FETÖ karşıtı olduğunu amirlerine göstermek için meydanlardan fotoğraf paylaşıyorlardı.
15 Temmuz’u ilk saatinden itibaren sokağa çıkarak ve demokratik taraftarlığımı göstermek için partiye koşarak sabaha kadar yaşayan ben ve benim gibiler ne yapmalıydı?
Böyle bir gecenin hatırasını nasıl anmalı, nasıl belleklere yerleştirip bizden sonraki kuşaklara bırakmalıydık.
15 Temmuz’u bu düşüncelerle geçirirken aklıma gelen ilk şeyi yapmaya karar verdim. Benim gibi ilk saatlerden itibaren sokaklara çıkıp protestosunu gösteren, partiye koşup darbeye karşı ne yapılabileceğini düşünen aklımda kalan isimleri arayıp onları tebrik etmek istedim.
Onlardan biri Dernekler Federasyonu Başkanı Abdurrahman Taşçı idi. Darbenin duyulduğu ilk saatlerden itibaren kendini evinden atmış partiye koşmuştu. O gece darbeciler başarılı olsaydı başına neler geleceği konusunu hiç düşünmeden oradan oraya koşturuyor, telefonuyla herkesi harekete geçirmeye çalışıyordu.
Bir diğeri bugünde Ak Parti Merkez ilçe Başkanı olan Emrullah Gülen’di. Durumun vahametini anlamış ilk saatten itibaren görevinin başına koşmuştu. Partiye gelen vatandaşları motive etmekle meşguldü.
Bir diğeri ise partide hiçbir görevi olmamasına rağmen demokrasiye ve özgürlüğe olan inancıyla bu işgal hareketine karşı partiye oradan da meydanlara koşan kıymetli tarihçi Ali Rıza Tütüncü’ydü.
Depremde kaybettiğimiz genç insan rahmetli Fatih Yüksel elinde mikrofonla halka moral vermekle meşguldü.
Kızılay il başkanı Kudret Özbakış, demokrasi ve özgürlük aşığı Alaaddin Taş yine meydanlardaydı. İsmini sayamadığım nice isimsiz kahramanlar o gece ilk saatlerden itibaren her şeylerini feda etmeye hazır bir halde sokaklarda, meydanlardaydı.
İşte benim kahramanlarım onlardır. Onlar isimsiz kahramanlar, meydanlarda itilip kakılan insanlardır.
Dün yetişebildiğim kadar o kahramanlara telefonla yetişerek yıldönümlerini tebrik ettim. Yetişemediklerim de beni mazur görsünler. Hepsini seviyorum ve 15 Temmuz kahramanlarının hepsini selamlıyorum.