İnsanların kaygı, üzüntü ve depresyon gibi olumsuz duyguları yaşamaktan kaçınarak bunun yerine olumlu duyguları yaşamaya meyletme durumlarına “toksik pozitiflik” denir.
Bu akımın mottosu, “iyi tarafından bak” ya da “sahip oldukların için şükret” gibi ifadelerdir.
Peki “toksik pozitiflik” hayatımıza nasıl girdi? Amerikalı psikoterapist Elizabeth Beecroft, bu düşüncenin pandemiyle beraber hayatımıza girdiğini söylüyor. Aslında bu aşırı iyimser düşünce, acı verici duyguları deneyimlemekten kaçınma ve gerçeği kabullenmeyi de zorlaştırarak insana zarar verir. Özellikle pandemi döneminde sosyal medyaya yönelik ilginin artması ve insanların hayatlarındaki olumsuz yönlerin aksine olumlu yönlerini paylaşarak bu toksik pozitifliğin artmasını sağladı.
Günlük hayatta yoğun bir şekilde “mutluluk” bombardımanı altında yaşamaktayız. Televizyon reklamları ve sosyal medya bizlere mutlu olmanın yollarını göstermeyi vazife edinmiş gibi görünüyor. Etrafımızda her geçen gün artan sayıda “kendini iyi hissetme” içerikleri ve çeşitli “arınma” egzersizleri pazarlanıyor. Kanımca içinde bulunduğumuz ekonomik, ideolojik ve ahlaki çöküntü ortamında insanlar bir nevi sığınak arıyorlar. Bu sığınağın pasifliği körüklediği, sorgulamayı, direnmeyi engelleyen yönü de bulunmaktadır.
Çoğunlukla insanlar acıdan, depresyondan kaçınarak bulundukları gerçeklikle yüzleşemiyorlar. Acı çekmeyen bir insan acı çeken biriyle empati de yapamaz. Dolayısıyla toplumumuzdaki dayanışmayı da yok eden zamanların içindeyiz.
Diğer taraftan kendimizi iyi hissetmek, mutlu olmak zorunda mıyız?
İnsan, hayatın gerektirdiği zorluklarla mücadele etmeyi de öğrenmelidir. Bazen keder anında kendi varlığımıza bile tahammül etmekte zorlanırız. Sonunda, benliğimizden kaçamayarak, kendimize tahammül etmeyi öğrenebiliriz. Bu tahammül, bize diğer insanlara karşı hoşgörülü olmayı da öğretir aynı zamanda.
Oysa ki acıdan ve kederden kaçınmak, insanı “ham” hale getirir. Bu yüzden insan acılarıyla da yüzleşmeli, başa çıkmalı ve daha güçlü olarak hayatına devam etmeyi öğrenmelidir.